mei 2008 - Rodeo in Japans warenhuis

Op doordeweekse dagen stroomt het plein bij het Tokio Forum rond lunchtijd altijd vol met minibusjes die exotische maaltijden verkopen.
Opklapbare stoelen en tafeltjes worden uitgezet, de loketten geopend en al snel vormen zich lange rijen Japanners die snakken naar verschillende curry’s, een Hawaïaanse burger of een falafel broodje met steak. Eén minibusje wordt zelfs volledig in beslag genomen door een gigantische pan, gevuld met paella.
In rap tempo verorbert men de lunches. Niet het kantoor lonkt, maar vooral de nabijgelegen elektronicawinkel Bic Camera, favoriet bij man én vrouw.
Alle denkbare gebruiksvoorwerpen met een stekker of een batterij zijn te vinden in dit warenhuis, waar het altijd kermis is. Meisjes met mierzoete stemmen demonstreren er de laatste mobiele telefoons, stofzuigers en videocamera’s.
Door het hele gebouw klinken reclameboodschappen afgewisseld met doordringende deuntjes. En overal staan televisies die de laatste sportwedstrijden, dvd’s en demonstratiefilmpjes uitzenden, uiteraard op het hoogste geluidsniveau.
Mits voorzien van oordopjes kan men gemakkelijk een dag in Bic Camera doorbrengen, want de klanten mogen alles uitproberen. Vooral de rodeokruk, de trilplaat en de massagestoel doen het goed. Op de sportafdeling staan zeker acht modellen roterende ‘krukken’ die vrijwel dezelfde bewegingen maken als een dolle stier.
Voorzichtig neemt een vrouw plaats op de ‘Rodeo Queen’. Meteen begint haar middenrif in cirkels te draaien en lijkt het alsof ze een erotische voorstelling geeft aan een onzichtbaar publiek. Verschrikt laat ze zich van de kruk afglijden terwijl haar vriendin het uitschatert.
Even verderop staan mannen zonder schoenen op de trilplaat, hun aktetassen nog in de hand. Geconcentreerd staren ze naar de displays die aangeven hoeveel calorieën ze per minuut verbranden. Van enige gêne is geen sprake en ze maken absoluut geen haast om weer aan de slag te gaan.
Voor de vermoeide medemens tenslotte, staan er in Bic Camera ruim twintig massageapparaten: lelijke maar comfortabele stoelen die men in de lig- of zitstand kan zetten. Ideaal ook voor de loonslaaf die hele dagen achter de computer moet doorbrengen in een stoffig kantoor, en even in andere sferen wil verkeren.
Ook hier gaan de schoenen uit. Een speciale employé bedient de stoelen en legt dekentjes over de benen van de bezoekers, voor de ultieme ontspanning.
Een proef op de som leert dat het er niet zachtzinnig aan toe gaat. Stalen poken die voelen als de harde knokkels van een vuist, bewegen van onderen naar boven over de rug. Speciale kussens ‘kneden’ de kuiten door de benen vast te klemmen en weer los te laten. En ook de heupen worden stevig in de tang genomen.
Maar als het lijden bijna ondraaglijk wordt, schiet het apparaat opeens in een weldadige trilstand. Als eitjes die bakken en sudderen in de pan, liggen we gezamenlijk te trillen in onze stoelen. Sommige bezoekers checken zelfs nu nog hun mobiele telefoon op berichten, anderen hebben de ogen gesloten en zijn in trance.
De stoelen zijn een Japanse uitvinding en zijn razend populair. Je treft ze aan op alle luchthavens en in iedere ryokan (Japans hotel). Maar een recente affaire toonde aan dat ze ook op de werkvloer ‘onmisbaar’ zijn. In februari kwam het Ministerie van Transport in opspraak na onthullingen over een onderafdeling die tienduizenden euro’s belastinggeld had besteed aan extra ‘personeelskosten’.
Waar was het geld aan opgegaan? Aan golfclubs, een karaokeset én twintig massagestoelen.