10 december 2005 - over de Yoyogi International School en voor aap lopen in het park

Vier dagen per week gaat Vic naar de Yoyogi International School die gelukkig op fietsafstand van ons huis ligt. We moeten eerst een spoorwegovergang over en dat is iedere ochtend weer een verrassing. Het treinverkeer is hier zo intensief dat er eigenlijk voortdurend wagons voorbij komen. Als de hekken bij de spoorwegovergang opengaan, moet je in een flits aan de overkant zijn, want meestal beginnen de seinen al na een seconde opnieuw te rinkelen. Vaak sta ik dus te wachten, omringd door andere (vooral Japanse) moeders met karretjes of fietsen. Dan loeren we vanuit onze ooghoeken naar elkaar, nieuwsgierig naar wat die ander draagt. En meestal leg ik het volledig af bij de Japanse dames, met hun pantalonnetjes, gehakte laarsjes, mohairvestjes en bontjes. Ze mogen dan billen noch borsten hebben, toch zien de meeste er zeer charmant uit.
Maar goed, eenmaal bij school zijn we iedere morgen getuige van hartverscheurende drama’s bij de ‘stop en dropp-off’ plaats. Alle juffen lopen daar rond met een pet op hun hoofd met het woord ‘Staff’ en tillen kinderen uit auto’s, die daarna snel doorrijden. Dit allemaal vanwege gebrek aan parkeerruimte en om te voorkomen dat de bolides (ook hier zijn er allerlei varianten op de PC-Hoofd truck) de straat verstoppen. Er zijn kinderen die het dumpgedrag van hun ouders niet pikken, en als magere speenvarkens tekeer gaan.
Vic’s klasje - Seals Green - is op de derde etage. Zijn klasgenootjes heten opeens Tentaro, Sung-Ha, Xidi, Cheng, James etc…Juf Helen (Schots) en juf Rika (Japans) vangen de kinderen op en volgen daarna een strak program. Iedere dag wordt er buiten op het dak gespeeld, waar een speelkasteel ligt en een zandbakje met blauw zand. De speelplaats is heel kleurrijk maar wel omringd door hoge hekken, waardoor het geheel toch een beetje op een kooi lijkt. Ook hier zou de Nederlandse schoolinspectie op zijn achterste benen staan.
Daarna eten de kinderen hun lunch, die je ook kan bestellen. Heb ik een paar keer gedaan: krijgt Vic een fantastisch, kleurrijk boxje met een paar partjes fruit, groente en wat pasta of sandwiches met chips. Maar omdat ik het lunchboxje al twee keer zelf heb opgegeten, Vic moest er niets van weten, geef ik hem weer gewone boterhammen mee. Hij staat erop dat alles in de Jip & Janneke-toilettas wordt gestopt.
Na de lunch is het rusttijd en gaat iedereen op de grond liggen met z’n eigen dekentje, met klassieke muziek op de achtergrond! Vic doet iedere dag zijn uiterste best om NIET te slapen, maar leest boekjes, aldus Helen. Vervolgens is er nog een half uur Japanse les en daarna wordt het Goodbye-lied gezongen. En staan alle ouders te biggen in een smalle gang, waar de kinderen hun eigen bakjes hebben.
Helen en Rika houden de vorderingen nauwlettend bij. Zo kreeg ik onlangs al zijn eerste rapport. Daarin staan zinnen als: ‘Understands what is right and wrong and why’ en ‘Accepts directions from a teacher’ of ‘listens when others are speaking and speaks in return’. En daar achter staan dan kruisjes die aangeven of het kind dat allemaal in voldoende mate doet. Ik vind het een beetje over the top, vooral omdat Vic pas een maand op school zit. Krijg zelf de indruk dat hij onverstoorbaar zijn eigen gang gaat en het allemaal wel best vindt, als hij om 14.00 uur maar naar huis mag om een video´tje te kijken. Wél pikt hij inmiddels al wat woordjes op. Zo wilde hij laatst ‘nog even playen’ en ‘zelf pushen’ op ‘de toilet’, toen hij moest doortrekken.
Twee weken geleden maakten we met zijn klas een excursie naar een speelparadijs in een park. Ik had me aangemeld als begeleider en me er op voorbereid dat ik een groepje van een kind of zes zou moeten bemannen. Het werden er uiteindelijk twee: Vic en Masha, een klein kwetsbaar poppetje dat vier maanden geleden is geadopteerd uit Rusland, door een Amerikaanse familie. Ze heeft iets aan haar ogen en draagt en grote bril. En alles is even teer aan haar. Ik durf er niet aan te denken wat ze heeft meegemaakt voordat ze bij haar Amerikaanse pleegouders kwam.
Ook al had ik een tamelijk overzichtelijke groepje onder m´n hoede, toch werd er van mij verwacht dat ik een bord om mijn nek zou dragen met een aap erop. Want dan konden Masha en Vic me altijd terugvinden. Ik geloof niet dat ik dat had gedaan in Nederland, maar wilde nu niet dwarsliggen.
Dus heb ik een uur of twee achter Vic en Masha aangehold met dat stomme bord om. Ik was zo bang dat Masha iets zou breken dat ik haar niet uit het oog durfde te verliezen. Ze vond het allemaal geweldig, maar had af en toe pijn aan haar ogen en dan tilde ik haar even op om te troosten. En dat werd Vic nou net teveel. Er kreeg dan ook maar één kind een drift coulaps tijdens het uitje en dat was mijn zoon.
Brullend zat hij boven aan de glijbaan en niemand moest het wagen om in zijn buurt te komen. ‘Ga weg jij, jullie zijn allemaal stom!’. De andere moeders die mee waren keken me meewarig aan. Na tien minuten gaf Vic de strijd op en gingen we gelukkig lunchen. Nou had ik wel eens gehoord dat Japanse moeders uren eerder opstaan om kunstwerkjes te maken van de lunchdozen van hun kinderen. En wat ik zag overtrof mijn stoutste verwachtingen. De kleuren van de gerechten leken op elkaar afgestemd. Een beetje rijst, een beetje vis, een paar gevulde groenterolletjes, partjes mandarijn met prikkers met beertjes erop en stukken wortel gesneden in de vorm van een ster. En dat alles opgediend in gekleurde papieren kuipjes. Is this real? Nee, dan die lompe boterhammen van ons, met pindakaas of jam.
Uiteindelijk viel Vic als een blok in slaap in de bus en kon Masha ongestoord op mijn knie zitten zonder meteen een stomp te krijgen. Het is maar goed dat Vic geen broertje of zusje meer krijgt.