25 oktober 2007 - Karaoke!

Je moet een heel goed excuus aanvoeren wil je in Tokio direct na het werk naar huis gaan. Het hebben van een gezin telt niet; vrouw en kinderen komen in het weekend wel weer aan de beurt. Nee, na het werk ga je eerst uit eten, dan een stevige borrel drinken en vervolgens linea recta naar de Karaokebar.
Geef toe, wat is er nou heilzamer voor een mens dan het ‘wegzingen’ van de werkstress? Het liefst met de hele afdeling samen want zingen is bijna net zo dapper als bloot gaan, en het accepteren van de valse noten van een collega schept een band voor het leven.
Overal in de stad vind je Karaokebars, soms beslaan ze wel zes verdiepingen in een pand. Bezoekers huren er een eigen kamer met een paar comfortabele banken, een ijskast met drank en een Karaokeset. Bedtijd bestaat niet; veel bars zijn 24 uur per dag open.
Wie er een ware show van wil maken belandt echter al snel in Smash Hits, een intieme kelder in de ambassadewijk Hiroo. In dit kleine theater met zitjes en een heus podium is het bijna altijd volle bak. Het verschil der culturen, wordt ook hier duidelijk.
Voor Japanners is Karaoke bittere ernst. Ze spreken meestal geen Engels maar kennen wél alle songteksten van hun favoriete nummers uit hun hoofd. En ze doen hun uiterste best om die zo gevoelig mogelijk ten gehore te brengen. Vaak staan ze in trance en met gesloten ogen te zingen alsof hun leven ervan af hangt.
De Europeanen daarentegen zijn wat losser (zingen met een dubbele tong én verkleed gaan als cowboy met gleufhoed en gitaar, wordt toegejuicht) en ze gaan graag de strijd aan met elkaar.
Zo nam een groep Britten van het prestigieuze advocatenkantoor Linklaters het op een gewone donderdagavond op tegen een Nederlandse ploeg. Deze geduchte tegenstanders hadden net het Leids Ontzet gevierd op de ambassade een daar verse haringen en een paar flessen jenever soldaat gemaakt.
Omdat een van de meest trouwe gasten een Karaoke-cd met Nederlandse hits aan Smash Hits had geschonken, betrof het een thuiswedstrijd. De Engelsen probeerden de boventoon te voeren met evergreens zoals ‘Hotel California’ en ‘Denis, Denis’. Maar die haalden het niet bij de oorverdovende vertolkingen van krakers als ‘Malle Babbe’ en ‘Met de Vlam in de Pijp’.
Na de climax - het lied ‘De Vlieger’ van Andre Hazes - realiseerden de bezoekers zich dat het opeens twee uur ’s nachts was en dat er de volgende morgen gewoon weer moest worden gewerkt. De gedesillusioneerde Britten zijn nu naar verluidt alle Tom Jones-nummers aan het instuderen, onder kantoortijd, en willen revanche.