1 november 2005 - aankomst

Vertrek naar Japan

Het afscheid verliep niet zonder tranen en de vlucht niet zonder irritaties. Zo meende de KLM-steward dat het erg ruw van me was dat ik zomaar langs zijn trolley stormde, met Vic op mijn nek. Ik had dat op z'n minst eerst beleefd kunnen vragen. De man is kennelijk nog nooit op pad geweest met een driejarige kleuter die doorgaans meteen daad bij woord voegt als hij roept: ,,mama ik moet poepen!"
Toen we - eenmaal geland op Narita Airport - voorrang kregen bij de douane (waarschijnlijk omdat Vic en Jim steeds luidruchtiger over de grond gingen rollen), en we Bert zagen bij de gate, was alles weer goed. Het heeft zo zijn voordelen om eens even geen man des huizes om je heen te hebben. Zo konden we wekenlang ongestoord in trainingspak lopen, met barbies spelen, winxclub kijken en pizza, pasta of tosties eten. Maar ook dat begint op een gegeven moment te vervelen. Na vijf weken verlangden we er dan ook naar weer compleet te zijn. Het weerzien was ontroerend.
Bert had een auto gehuurd met een minpuntje: de Japans-sprekende navigator. We hebben dus eerst zo'n drie rondjes rondom Narita-airport gereden voordat we eindelijk begrepen hoe we koers moesten zetten richting Tokio. De aankomst in het vrijwel ongemeubileerde appartement (de huisraad is nog onderweg) voelde gek genoeg meteen als een thuiskomst. Door de laagbouw, het vele groen en de smalle straatjes, heeft het heuvelachtige buurtje waarin we wonen iets heel gezelligs. Ook de jongens waren meteen op hun gemak. Al was dat vooral te danken aan de Lollifant-DVD die via een gigantisch plasmascherm (Bert verzekerde me dat er echt geen kleinere maat te vinden was), de zitkamer binnenrolde.
Slaapdronken vanwege de jetlag maakten we 's middags onze eerste wandeling door de buurt. In de speeltuin, op steenworp afstand links van ons appartement, was het hartstikke druk. Japanse kindjes vlogen heen en weer tussen klimrekken en zandbakken en op het honkbalveld werd net training gegeven. Zo cool, allemaal jongens en meisjes van Jim's leeftijd (7 jaar) die hard staan te zwaaien met veel te lange honkbalknuppels, gekleed in kekke trainingspakjes. Tot mijn grote vreugde zaten de meeste ouders sake en wijn te drinken aan lange picknicktafels. Ha! Amsterdamse taferelen middenin Tokio.
En verder ging onze tocht, richting het grote metrostation, rechts van ons huis. Het is hier net een dorp in de grote stad, met ontelbare winkels en eettentjes waar je zo naar binnen wilt. We liepen langs drie bloemenzaken, verschillende 'Boutiques' (ook niet onbelangrijk) en een hippe kapper die zich om onduidelijke redenen liever 'the hair comunity forum' noemt. Hoogtepunt was de Japanse supermarkt waarin de schappen uitpuilden van de verse sushi, gefrituurde garnalen, kant-en-klare sate's en ander lekkers. Ha! Ik hoef hier dus niet te koken?! luidde mijn voorbarige conclusie. Ik was even vergeten dat Jim en Vic nog nooit Japans hebben gegeten en dat voorlopig ook niet van plan lijken te zijn.
Die doos vol potten Moccona oploskoffie en Indiase curries, die ik voor de zekerheid heb laten inschepen, had ik ook achterwege kunnen laten. Zowel de oploskoffies als de curries zijn hier ruim vertegenwoordigd. Ik kwam zelfs Hero-jam en 'Wherters echte' (Limburgse snoepjes) tegen.
We besloten de dag met een heerlijk Euro-Aziatisch diner en gingen daarna knock-out. Aan onze zwerftocht van de laatste weken, die langs vrienden, ouders en zelfs de Turkse kust voerde, is een einde gekomen. Leve een nieuw begin!